Nattbussen til Puerto Escondido var som dei andre bussane vi har tatt i Mexico, first class! Setene er mjuke, mogleg å lene laaaangt bak, nesten som ei seng.Vi søv som berre det, og vakna opp forvirra og lurte på om vi var framme. Då hadde vi jammen klart å sovne rundt halv eitt og vakna opp halv sju. Jammen godt vi faktisk vakna opp! Fikk fortalt at det var igjen ein halvtime. Kom fram rundt sju, og vandra litt i gatene før vi fann eit rimeleg og greit hostel. Dro med oss ein tysker frå gata som også leitte etter ein plass. Han tok rommet ved siden av og vi naboane møttes på balkongen for øl titt og ofte. Puerto E var også ein roleg og digg plass. Den er kjent for bra surfing, og mange kjem hit berre for det. Det einaste minuset var at vi utan brett ikkje kunne ta ein svømmetur på hovudstranda, då det er for farleg utan brett. Bølgene var svæære for Eli ihvertfall, så det gjekk fint med ein dag vassing og soling. På kvelden åt vi med tyskeren og venninna hans frå Belgia, deilig sjømat. Red snapper fisken og svære reker er alltid ein vinner. Tilbehøret er ofte enkelt og alt er lett krydra, det gjer at fiskesmaken kjem bra fram, og det likar eg! Stakk på ein bar på stranda etter middag, bølger, stjerner og levande lys i varmen, med salsamusikk er heilt greit. Neste dag reiste vi på ein mindre strand med våre nye venner, først måtte vi ha frokost, i Mexico er det'ofte frukt og yogurt med granola, egg, eller pannekaker. Denne stranda er meir for nybegynnarar, og eg leide eit longboard. Litt for lite bølger den dagen, men fekk no testa padleeigenskapane. Dobbeldate igjen på kvelden, med grillmat og sjømattaco. Tom( tyskern) meinte vi ikkje kunne dra frå Mexico før vi hadde smakt "faren" til tequila, "mengal", og kjøpte derfor ein shot av det før vi stupte til sengs. Opp kl 5 neste morgon, klare for flytur til Belize! Litt skeptisk til om taxisjåføren vi hadde avtalt med faktisk kom så tidleg, men jammen sto han der. Sønnen kjørte bilen, og det var mest sannsynleg øvelseskjøring. Vi hoppa på bussen, og fekk beskjed etter to timer om at akkurat HER er flyplassen. Takk til mannen ved siden av som tilfeldigvis hadde fått med seg på bussterminalen at vi skulle av der. Frå sjåføren var det nemlig lite hjelp å få. Kom oss av, og tusla ein veg til venstre før vi såg ein liten flyplass.
Fint og greit fly til Mexico city og vidare til Chetumal, som er på grensa til Belize. Ein rusten buss gjennom grensekontroll og VIPS var i eit anna land. Møtte ein hyggeleg fyr som var på veg til jobb på eit hotell då vi kom fram til Corosal. Vi skulle tar båt frå Corosal til San Pedro neste morgon og takka derfor ja til å ligge på hotellet han jobba. Gjekk på ein anbefalt spiseplass på kvelden og fekk både tips og god hjelp av han som eigde restauranten. Igjen deilig sjømat, men denne gongen med Belizisk øl til. Det funka,
Vi er tidlig på`n om dagen, og kl sju gjekk båten til San Pedro, "La isla bonita" som Madonna syng.Rundt to timar med båten, og vi hoppa av. Vi merka allereie ved første steg at folk var glade i å hjelpe og prate. Vi kom oss til eit billig gjestehus rett ved stranda, og stakk ut for å ete frokost på stranda. Wrap med omelett inni var spesialiteten, og tortillaen var heimelaga, digg. Vi ville snorkle, gjekk difor til ei sjappe som kunne hjelpe oss med nettopp det. Fekk booka tur på ettermiddagen, og vi vart lova både hai, stingray og anna artige fiskar i det nydelege "barrier rief". Og jammen fekk vi det vi vart lova, eg for min del hoppa uti den siste plassen etter at nursesharken hadde svømt litt bort frå båten, men med stingray rett under meg var det nok action. Det blåste opp og regnet kom, vi nordmenn hadde det litt kjølig, to damer frå California holdt på å dø.
Inn til varm dusj og ut på middag. Karaokekveld med div turistar og lokalbefolkning på scena. Madonna vart naturlegnok spelt eit par gonger, og avslutninga på heile kvelden var ein relativt "høg på eit eller anna gress" bob marley lignande figur utan tenner, som kasta jakka og viste musklar under songnummeret. Møtte ein kameratgjeng frå Stavanger i baren, som var der for å fiske etter både fisk og damer.
Sto opp i rimelig tid neste dag, åt igjen deilig frokost på stranda. Denne gongen noko havregrøt greier og omelett. Vi gjekk til Joe som lånte oss to syklar, hyggelig kar, påsto at ein fekk ni år i fengsel for å stjele sykkel. Å røyke hasj var berre ei lita bot, som vart betalt rett til politimannen sjølvsagt.
Hadde ein meget varm, men fin sykkeltur på hovedvegen på øya, som er ein humpete grusveg. Åt lunsj på ei brygge heilt i enden før vi sykla tilbake. Satte oss i nokre "sittehengekøyer" på ein bar ved stranda og drakk pina colada( happy hour) før vi tusla bort og åt sjømattaco og burger. Her møtte vi ein triveleg kar som dreiv med "couchsurfing". Han ville vise oss ein lokal pub,og vi vart sjølvsagt med. Etterpå stakk vi på ladies night og fekk dansa litt.
Tiiiidleg morgon neste dag tok vi båten til Belize city, og etter råd frå vår kjære restaurantmann i Corosal stakk vi rett på bussen til San Ignacio, ein liten landsby inne i landet, berre 7km frå Guatemala-grensa. Hoppa av bussen og vart møtt av ein kar med son på busshaldeplassen. Dei anbefalte eit gjestehus og fulgte oss dit. Eg har ikkje heilt skjønt det, men trur greia er at mange jobbar med å skaffe gjester til hotella og får litt av hotellet for å gjere det. Vi sa hadetbra og takk for hjelpa. Sir John som eide gjestehuset fortalte oss om ei superduper grotte som vi berre MÅTTE besøke. Han fekk overbevist oss,og vi stakk ned i sentrum for å høyre litt rundt. Når vi kom tilbake hadde han prata med ein kar sa han ,som skulle hjelpe oss med turen. Denne karen var jammen han vi møtte på busshaldeplassen. Samarbeidet funker strålende tydeligvis. Karen heiter Mercedes, og følger verkeleg opp kundane sine. Han var innom titt og ofte og gjekk med oss i gatene og fortalte mykje nyttig og unyttig. Han tok oss også med på kanotur med badestopp, og Kristian stupte frå eit berg med eit svært lokalt publikum. På kanoturen fekk vi igjen gode råd, denne gongen om kjærleik. Vi var også oppe ved nokre Mayatempel i nærområdet. På kvelden åt vi deilig mat på ein restaurant som dyrker dei fleste råvarene sjølv, alt kjøt og ost er også laga der. Kyllingsalat på meg og biffmiddag på Kristian. Og såå.. heilt seriøst verdas beste ostekake. Aldri smakt maken.
Dagen etter vart vi henta av Carlos, guiden som har hatt med blant anna discovery og national geographic inn i grotta. Plukka opp 6 andre turistar på eit hotell, french canadians, texas, norway og seattle var representert. Det var forøvrig navna våre heile turen. Miss Norway var mitt. Han la ikkje skjul på at han ikkje likte amerikanarar, grunnen veit eg ikkje, men skjønte det som at han hadde fått ein del klager av amerikanarar før. Bortskjemte, høglytte og overlegne var vel kort sagt korleis han beskreiv dei. Nordmenn og tyskerar derimot, var bra folk. Creolsk er noko dei fleste pratar her i Belize, og det er seriøst det kulaste språket. Han og den andre guiden prata dritt om dei andre selskapa på spansk, då dei skjønte eg kunne litt spansk la dei plutseleg om til Creolsk.
Grotta var fantastisk! Vandra først gjennom jungelen litt, så inn i grotta i tre timar. Med hjelm og lykt svømte vi og gjekk med vatn opp til brystet inne i grotta og fekk sjå sjelett og gjenstander frå Mayafolket. Det er få plassar i verda at staten tilet vanlege folk å gå slike plasser. Innerst inne måtte vi ha av oss skoa og gå i sokker, pga av bakterier osv. Vi var mållause av det enorme "big rom" vi kom til, slo av alle lys, og det vart mørkt ja. På turen tilbake bestemte vi at alle skulle møtes neste kveld på ein lokal fest i landsbyen 10 min frå San Ignacio. På kvelden åt vi nok eit digg måltid, nemlig kebab! den tar 50 min å lage, og er ikkje kebab i det heile tatt, men grillspyd. Godt var det no. Vi klarte ikkje å la vere, og gjekk bort til restauranten frå forrige kveld og åt nok eit stykke med den fantastiske ostekaka.
søndag 20. mars 2011
onsdag 16. mars 2011
Fantastiske Cotopaxi
FANTASTISK! Jammen kom Eli seg på toppen av verdas høgaste aktive vulkan, "have to be there", men skal prøve å beskrive turen så godt eg kan.
Fredag tidleg tok eg og Allan bussen til PapaGaya. Der venta vi..ecuadoriansk tid slår aldri feil. Låg ute i sola i eit par timar, før to lokale helter med dreads og tatoveringar kom spaserande og spurte om vi ville på Cotopaxi. Ein mann frå Italia( klarte aldri å huske navnet, så han kalte vi berre "the italian guy"), Allan og eg delte på to guider. Fredy var i hovudsak for meg og Allan. Utstyr frå forrige århundre vart delt ut og vi satte oss i bilen og satte kurs mot Cotopaxi nasjonalpark. Stoppa oppi fjellet og åt verdas beste fiskemiddag. Fersk fisk, fiska rett ved restauranten. Bilen kom opp til 4600 moh, og då var det på med sekken og ein times vandring opp til refugeen der vi skulle kvile fram til midnatt. Droppa den obligatoriske øvinga med stegjern, redning osv og spilte heller kort. Fredy vant alle rundene med sine eigne reglar og eg og "the italian guy" skylte til slutt titals coctailer. Åt deilig pasta med tunfisk til kvelds før vi la oss oppe på loftet. Fordøyelsen funker dårleg i høgda, fekk difor beskjed om å ete lite og lett. Sjølv om vi gjorde det måtte mine kjære turkamerater spy om natta. Av 60 ledige senger skulle vi tydeligvis sove oppå kvarandre. Med guiden på eine sida og Allan på andre følte eg meg trygg. Borris lå på gulvet, då han ikkje likar å ligge i seng, verken heime eller der. Sov eit par timar før guiden vekte meg og sa det var på tide å stå opp. Dei andre hadde naturleg nok ikkje matlyst, eg derimot åt meir enn alle, som vanleg. Kl 1 var det på med stegjern, hjelm og klatresele og vi tusla ut i mørket. Vi gjekk på rekke saaaakte oppover, steg for steg. Første stopp var oppe ved "glacier", då måtte vi på med tau. Allan følte seg litt shabby og guidene bestemte difor at eg og "the italian guy" skulle gå med Fredy fremst, og Allan og Borris bak. Etter ein times tid såg vi ikkje meir til Allan og Borris, men trudde likevel dei ikkje var altfor langt bak. På 5500 var det stopp for min italienske kompis, han klarte ikkje å fordøye noko mat og hadde vondt i magen i tillegg til svimmel. Etter ein rask diskusjon, bestemte vi at han og Fredy skulle gå i møte med Allan og Borris og evt bli med dei ned igjen. Eg skulle stå igjen( ikkje røre meg av flekken, då det var sprekker rundt meg overalt) medan Fredy fulgte han ned. Åleine sto eg i mørket( hodelykta slokna etter to minutt) på 5500 m og håpa inderleg at Fredy ville dukke opp igjen. Stjernehimmel, rundt 12 minusgrader og vindstille, og heeeilt stille gjorde det ganske spesielt og stå der nettopp åleine.Etter 45 kalde minutt såg eg ei hodelykt komme raskt oppover, jada, gutten sprang opp. No har han tilfeldigvis rekorden på raskast opp Cotopaxi, så det overraska meg ikkje. Men var likevel sliten og andpusten når han kom opp til meg. Litt småbekymra og beklaga fælt at det hadde tatt så lang tid. Allan og Borris hadde snudd, og han måtte derfor følge italieneren heilt ned igjen. På med klatretauet igjen, og vi fortsatte turen. Det lysna ganske fort, og etter nokre tunge timar var vi på toppen!! Einaste eg kjente frå høgda var dei siste 100 metrane, var relativt svimmel og sløv, og sjangla så og seie opp til slutt. Toppen var berre heilt nydeleg..og veret kunne ikkje vore betre. No hadde Fredy bedt om fint ver då, han kan nemlig prate med naturen serru. Oppvokst i jungelen og ein farfar som var medisinmann. Han er i sitt tredje eller fjerde liv og tenker på ein litt anna måte enn dei fleste eg kjenner. Fasinert. Lun humor og bittelitt vanskeleg å få kontakt med først, men etter ein tur til Cotopaxi med "prate høl i hue Eli" løsna det litt.
Brukte omkring 7 timar frå refugeen opp, og to timar ned. Vel nede venta mine kjære turkameratar, sjølvsagt skuffa, men ved godt mot. Eg åt som eg aldri har gjort før når eg kom ned igjen til Quito,og bestemte med Fredy at vi skulle møtes ute på byen på kvelden, skyldte han nemlig eit par øl etter kortspelet i refugeen. Kvelden vart knallbra og eg hadde bodyguard( som medstudentene mine kalte Fredy) heile kvelden. Følte meg trygg.
Fredag tidleg tok eg og Allan bussen til PapaGaya. Der venta vi..ecuadoriansk tid slår aldri feil. Låg ute i sola i eit par timar, før to lokale helter med dreads og tatoveringar kom spaserande og spurte om vi ville på Cotopaxi. Ein mann frå Italia( klarte aldri å huske navnet, så han kalte vi berre "the italian guy"), Allan og eg delte på to guider. Fredy var i hovudsak for meg og Allan. Utstyr frå forrige århundre vart delt ut og vi satte oss i bilen og satte kurs mot Cotopaxi nasjonalpark. Stoppa oppi fjellet og åt verdas beste fiskemiddag. Fersk fisk, fiska rett ved restauranten. Bilen kom opp til 4600 moh, og då var det på med sekken og ein times vandring opp til refugeen der vi skulle kvile fram til midnatt. Droppa den obligatoriske øvinga med stegjern, redning osv og spilte heller kort. Fredy vant alle rundene med sine eigne reglar og eg og "the italian guy" skylte til slutt titals coctailer. Åt deilig pasta med tunfisk til kvelds før vi la oss oppe på loftet. Fordøyelsen funker dårleg i høgda, fekk difor beskjed om å ete lite og lett. Sjølv om vi gjorde det måtte mine kjære turkamerater spy om natta. Av 60 ledige senger skulle vi tydeligvis sove oppå kvarandre. Med guiden på eine sida og Allan på andre følte eg meg trygg. Borris lå på gulvet, då han ikkje likar å ligge i seng, verken heime eller der. Sov eit par timar før guiden vekte meg og sa det var på tide å stå opp. Dei andre hadde naturleg nok ikkje matlyst, eg derimot åt meir enn alle, som vanleg. Kl 1 var det på med stegjern, hjelm og klatresele og vi tusla ut i mørket. Vi gjekk på rekke saaaakte oppover, steg for steg. Første stopp var oppe ved "glacier", då måtte vi på med tau. Allan følte seg litt shabby og guidene bestemte difor at eg og "the italian guy" skulle gå med Fredy fremst, og Allan og Borris bak. Etter ein times tid såg vi ikkje meir til Allan og Borris, men trudde likevel dei ikkje var altfor langt bak. På 5500 var det stopp for min italienske kompis, han klarte ikkje å fordøye noko mat og hadde vondt i magen i tillegg til svimmel. Etter ein rask diskusjon, bestemte vi at han og Fredy skulle gå i møte med Allan og Borris og evt bli med dei ned igjen. Eg skulle stå igjen( ikkje røre meg av flekken, då det var sprekker rundt meg overalt) medan Fredy fulgte han ned. Åleine sto eg i mørket( hodelykta slokna etter to minutt) på 5500 m og håpa inderleg at Fredy ville dukke opp igjen. Stjernehimmel, rundt 12 minusgrader og vindstille, og heeeilt stille gjorde det ganske spesielt og stå der nettopp åleine.Etter 45 kalde minutt såg eg ei hodelykt komme raskt oppover, jada, gutten sprang opp. No har han tilfeldigvis rekorden på raskast opp Cotopaxi, så det overraska meg ikkje. Men var likevel sliten og andpusten når han kom opp til meg. Litt småbekymra og beklaga fælt at det hadde tatt så lang tid. Allan og Borris hadde snudd, og han måtte derfor følge italieneren heilt ned igjen. På med klatretauet igjen, og vi fortsatte turen. Det lysna ganske fort, og etter nokre tunge timar var vi på toppen!! Einaste eg kjente frå høgda var dei siste 100 metrane, var relativt svimmel og sløv, og sjangla så og seie opp til slutt. Toppen var berre heilt nydeleg..og veret kunne ikkje vore betre. No hadde Fredy bedt om fint ver då, han kan nemlig prate med naturen serru. Oppvokst i jungelen og ein farfar som var medisinmann. Han er i sitt tredje eller fjerde liv og tenker på ein litt anna måte enn dei fleste eg kjenner. Fasinert. Lun humor og bittelitt vanskeleg å få kontakt med først, men etter ein tur til Cotopaxi med "prate høl i hue Eli" løsna det litt.
Brukte omkring 7 timar frå refugeen opp, og to timar ned. Vel nede venta mine kjære turkameratar, sjølvsagt skuffa, men ved godt mot. Eg åt som eg aldri har gjort før når eg kom ned igjen til Quito,og bestemte med Fredy at vi skulle møtes ute på byen på kvelden, skyldte han nemlig eit par øl etter kortspelet i refugeen. Kvelden vart knallbra og eg hadde bodyguard( som medstudentene mine kalte Fredy) heile kvelden. Følte meg trygg.
mandag 14. mars 2011
Mexico!
Litt feil rekkefølge, men Cotopaxituren blir lagt ut etter dette innlegget. For å gjere det enkelt og ryddig. Kremt.
Måndag var jobb med nydelege ungar. Etter jobb skulle eg og Fredy gå ein liten ettermiddagstur i parken. Den lille turen vart 4 timar. Eg vart invitert med opp til huset hans i Papallacta som er ca 2 timer opp i fjellet frå Quito frå torsdag til fredag, noko eg sjølvsagt takka ja til. Har vorte anbefalt å reise dit og prøve dei varme kildene.
Tirsdag var det pubquiz og dansing på kvelden, onsdag ladies night og siste night for Eli. Fekk møtt dei fleste for ein siste øl og hadetbraklem, noko som sjølvsagt var trist. Men alle skal besøke meg i Noreg, og eg får ein travel reiserute neste år. Siste dag på jobb torsdag, og hadetbraklem til alle der, noko som igjen var altfor trist. Vart henta av Fredy og råna opp til Papallacta med han. Der klatra vi i fantastisk ver i ein fjellvegg, søv litt i graset og bada i Hot Springs på kvelden. Etter badinga reiste vi opp til huset hans der mor og far hans bur, noko som var spesielt for Eli gringo. Vi lurte litt på kva vi ville ha til middag, han foreslo ørret og forsvant ut døra. Kom inn igjen med ein fersk ørret rett frå eit heimelaga basseng utafor huset og slengte i panna. Saman med potet og grønnsaker plukka på garden og rødvin var det komplett. Verdas beste avslutning på 2 ubeskrivelege månadar i Ecuador. Eg kjem tilbake. Overnatta i huset som var relativt kjølig men fint. Frokost i lue og ullgenser som besto av fersk frukt, og fersk ost som mammaen til Fredy hadde laga. Så gjekk det slag i slag med kjøretur frå fjellet, rask pakking og full fart til flyplassen. Mexico!!!!
Då eg og min kjære Kristian ikkje hadde noko plan B, kryssa eg fingre og tær og håpte at plan A om at han satt utanfor gaten min i Mexico city funka. Gjennom eit par, tre,fire kontrollar og haltande spansk gjekk eg ut av "Sør Amerika gaten", og jammen satt guten der. Etter to mnd var det sjølvsagt stor stas å sjå Kristian igjen. Vi kom oss fort til hotellet og endå fortare ut av Mexico city dagen etter. 4 timers busstur til Morelia, som ligg på rundt 2000 m.o.h. Bussane her er fantastiske og ein heilt anna standard enn i Norvega.. beste setene, AC, snacks inkludert, musikk og tv.
Fant eit rimelig og hyggeleg hotel i gamlebyen. Brostein, parkar, kyrkjer, marked og fjell funkar bra saman. Etter to mnd med ecuadoriansk mat, må eg innrømme at det smakte fantastisk med krydder, og kjøtt som var mogleg å tygge igjen. Mexicansk mat er verkeleg herleg, vi må berre lære og ikkje sluke dip til tortillasen før vi har tatt ein liten smakebit først... i Morelia har dei ein spesialitet som heiter ?. Ein slags fruktsalat med salsasaus, chilli, ost og salt. Veldig god. Ein anna "have to try" er ?. Tørka frukt med sukker, altfor godt.
Neste dag tok vi bussen vidare til Zihuatanejo, ein liten kystby ved stillehavskysten. Varmen slo i mot oss når vi gjekk av bussen. Taxien slapp oss av ved hostellet som var anbefalt i lonely planet boka til Ingvild( Ingvild: vi hadde aldri klart oss utan boka di!). Vi ville ha eit billig hostel med "sjel", og dette hostellet var verkeleg personleg, spesielt og billig. Vi ringte i bjella utanfor bambusporten og vart møtt av ei svært hyggeleg dame. Rommet var enkelt, doen var rundt hjørnet og dusjane var ute i hagen. Masse fargar, julepynt ,surfebrett, hengekøyer og ein heimesnekra bar pryda hagen "vår". Dagane besto stort sett i deilig frokost med fruktsalater og pannekaker, strandliv og sjømat på kvelden. Få turistar og svært "tranquila" plass. Ingen stress!
Etter tre dagar var vi klare for litt meir tempo, og tok bussen til Acapulco. Ja, vi veit at Acapulco har eit lite rykte på seg for å vere både farleg og mykje anna rart, men inspirert av Donald, måtte vi berre ta ein tur. Tydelegvis lavsesong, då vi var så og seie åleine på den svære stranda. Desto meir utsatt for selgere.. eg overdriv ikkje når eg seier at vi sa "no gracias" kvart 2 minutt. Det var mogleg å kjøpe det meste. Alt frå smykker, masasje og hårfletting til mat og ikkje minst "weed". Vi takka fint nei til alt utanom hårfletting( takka nei tre gonger først, men dama var så hyggeleg så tilslutt fekk ho lov til å putte tråd og perler i håret mitt, skikkelig fjortis). Kristian prøvde massasje, og fekk testa ryggraden, då ho fekk banka litt på den. Dette er partybyen på kysten, men vi tok tidleg kveld dei to dagane vi var der. Den siste kvelden såg vi dei berømte "cliffdiverne", og det var verkeleg verdt turen. Gutta hopper frå 25- 30 meter frå ei klippe ned i eit trangt sund. Fekk jammen tatt eit bilete med samtlege gutar i speedo. To dagar i Acapulco var egentleg nok, og vi hoppa på neste buss, denne gongen ein nattbuss til Puerto Escondito.
Måndag var jobb med nydelege ungar. Etter jobb skulle eg og Fredy gå ein liten ettermiddagstur i parken. Den lille turen vart 4 timar. Eg vart invitert med opp til huset hans i Papallacta som er ca 2 timer opp i fjellet frå Quito frå torsdag til fredag, noko eg sjølvsagt takka ja til. Har vorte anbefalt å reise dit og prøve dei varme kildene.
Tirsdag var det pubquiz og dansing på kvelden, onsdag ladies night og siste night for Eli. Fekk møtt dei fleste for ein siste øl og hadetbraklem, noko som sjølvsagt var trist. Men alle skal besøke meg i Noreg, og eg får ein travel reiserute neste år. Siste dag på jobb torsdag, og hadetbraklem til alle der, noko som igjen var altfor trist. Vart henta av Fredy og råna opp til Papallacta med han. Der klatra vi i fantastisk ver i ein fjellvegg, søv litt i graset og bada i Hot Springs på kvelden. Etter badinga reiste vi opp til huset hans der mor og far hans bur, noko som var spesielt for Eli gringo. Vi lurte litt på kva vi ville ha til middag, han foreslo ørret og forsvant ut døra. Kom inn igjen med ein fersk ørret rett frå eit heimelaga basseng utafor huset og slengte i panna. Saman med potet og grønnsaker plukka på garden og rødvin var det komplett. Verdas beste avslutning på 2 ubeskrivelege månadar i Ecuador. Eg kjem tilbake. Overnatta i huset som var relativt kjølig men fint. Frokost i lue og ullgenser som besto av fersk frukt, og fersk ost som mammaen til Fredy hadde laga. Så gjekk det slag i slag med kjøretur frå fjellet, rask pakking og full fart til flyplassen. Mexico!!!!
Då eg og min kjære Kristian ikkje hadde noko plan B, kryssa eg fingre og tær og håpte at plan A om at han satt utanfor gaten min i Mexico city funka. Gjennom eit par, tre,fire kontrollar og haltande spansk gjekk eg ut av "Sør Amerika gaten", og jammen satt guten der. Etter to mnd var det sjølvsagt stor stas å sjå Kristian igjen. Vi kom oss fort til hotellet og endå fortare ut av Mexico city dagen etter. 4 timers busstur til Morelia, som ligg på rundt 2000 m.o.h. Bussane her er fantastiske og ein heilt anna standard enn i Norvega.. beste setene, AC, snacks inkludert, musikk og tv.
Fant eit rimelig og hyggeleg hotel i gamlebyen. Brostein, parkar, kyrkjer, marked og fjell funkar bra saman. Etter to mnd med ecuadoriansk mat, må eg innrømme at det smakte fantastisk med krydder, og kjøtt som var mogleg å tygge igjen. Mexicansk mat er verkeleg herleg, vi må berre lære og ikkje sluke dip til tortillasen før vi har tatt ein liten smakebit først... i Morelia har dei ein spesialitet som heiter ?. Ein slags fruktsalat med salsasaus, chilli, ost og salt. Veldig god. Ein anna "have to try" er ?. Tørka frukt med sukker, altfor godt.
Neste dag tok vi bussen vidare til Zihuatanejo, ein liten kystby ved stillehavskysten. Varmen slo i mot oss når vi gjekk av bussen. Taxien slapp oss av ved hostellet som var anbefalt i lonely planet boka til Ingvild( Ingvild: vi hadde aldri klart oss utan boka di!). Vi ville ha eit billig hostel med "sjel", og dette hostellet var verkeleg personleg, spesielt og billig. Vi ringte i bjella utanfor bambusporten og vart møtt av ei svært hyggeleg dame. Rommet var enkelt, doen var rundt hjørnet og dusjane var ute i hagen. Masse fargar, julepynt ,surfebrett, hengekøyer og ein heimesnekra bar pryda hagen "vår". Dagane besto stort sett i deilig frokost med fruktsalater og pannekaker, strandliv og sjømat på kvelden. Få turistar og svært "tranquila" plass. Ingen stress!
Etter tre dagar var vi klare for litt meir tempo, og tok bussen til Acapulco. Ja, vi veit at Acapulco har eit lite rykte på seg for å vere både farleg og mykje anna rart, men inspirert av Donald, måtte vi berre ta ein tur. Tydelegvis lavsesong, då vi var så og seie åleine på den svære stranda. Desto meir utsatt for selgere.. eg overdriv ikkje når eg seier at vi sa "no gracias" kvart 2 minutt. Det var mogleg å kjøpe det meste. Alt frå smykker, masasje og hårfletting til mat og ikkje minst "weed". Vi takka fint nei til alt utanom hårfletting( takka nei tre gonger først, men dama var så hyggeleg så tilslutt fekk ho lov til å putte tråd og perler i håret mitt, skikkelig fjortis). Kristian prøvde massasje, og fekk testa ryggraden, då ho fekk banka litt på den. Dette er partybyen på kysten, men vi tok tidleg kveld dei to dagane vi var der. Den siste kvelden såg vi dei berømte "cliffdiverne", og det var verkeleg verdt turen. Gutta hopper frå 25- 30 meter frå ei klippe ned i eit trangt sund. Fekk jammen tatt eit bilete med samtlege gutar i speedo. To dagar i Acapulco var egentleg nok, og vi hoppa på neste buss, denne gongen ein nattbuss til Puerto Escondito.
Abonner på:
Innlegg (Atom)